Ο Νους, συλλαμβάνει όλα αυτά, αλλά κινείται και πέρα από τα απροσδιόριστα πέρατα της ελευθερίας. Όταν, ο Νους, υπάκουος στην περιέργειά του, καταπιαστεί με τον αφανέρωτο κόσμο κι όταν προβληματιστεί από το μυστήριο της ζωής και του θανάτου, αρχίζει ν’αναρωτιέται, γιά την ύπαρξή του την ίδια. Τότε, ο Νους αμφιβάλει γιά τις βεβαιότητές του και γιά να σταθεί, επιζητεί κάτι σταθερό, που ξεπερνάει αυτές τις αβεβαιότητες. Αυτό το σταθερό και αναλλοίωτο κάτι, είναι ο Θεός.

Η Πίστη πηγάζει από την εσώτερη ανάγκη μας να επιβιώσουμε, σ’ έναν άγνωστο κόσμο, που υπερβαίνει τις δυνάμεις μας.και απειλεί την ύπαρξή μας. Αυτή η μεγαλοσύνη του έξω κόσμου, είν’ αυτή, που προκαλεί, σε κάποιους, γιγάντια ανασφάλεια, η οποία ανασφάλεια γεννάει, σαν αντίβαρο, ανάλογο εγωισμό. Σε κάποιους άλλους, η μεγαλοσύνη αυτή, γεννάει δέος, γιά τον άγνωστο Κτίστη αυτού του ασύλληπτου κόσμου. Η ακλόνητη πεποίθηση, γιά την ύπαρξη αυτού του Κτίστη και η ενδόψυχη ανασφάλειά μας, είναι οι πηγές της Πίστης, μπροστά στην οποία ο Νους αποσύρεται. .